حصول اطمينان از ثبات، پايداري و ايمني سازه هاي بزرگ مهندسي نظير سدها، برج ها، پل ها، نيروگاه هاي اتمي و ... در حين ساخت و حتي پس از آن امري لازم و ضروري مي باشد. با توجه به اينكه، جابجايي هاي پوسته زمين، ناشي از بارگذاري سازه بر روي محدوده اطراف آن و عوامل متعدد محيطي ديگر، روي عملكرد سازه تاثير بسزايي دارند، مطالعه تغيير شكل آن ها به صورت دوره اي، به منظور كنترل پايداري سازه بسيار حائز اهميت بوده و با هدف پيشگيري از خسارات احتمالي مالي جاني انجام مي گيرد.
به منظور بررسي روند تغيير شكل سازه هاي بزرگ، به صورت دوره اي دو روش وجود دارد، روشهاي ژئوتكنيكي متكي بر ابزار دقيق و روشهاي ژئودتيكي(ميكروژئودزي). در روش ابزار دقيق از آنجا كه تجهيزات روي سازه نصب مي شوند، صرفا رفتار بخشي از سازه را نسبت به كل سازه و اغلب نسبت به قسمتي ديگر از سازه نشان مي دهند ولي چيزي درباره حركت سازه نسبت به محيط اطراف آن كه تحت تاثير نيروهاي وارده نيست (يا كمترتحت تاثير است) را نشان نمي دهند ولي در عين حال دقت اين ابزار بالا مي باشد. در روش هاي ژئودتيكي(ميكروژئودزي) از آنجاكه رفتار سازه را نسبت به محيط اطراف آن بررسي مي كنند، قابل اطمينان تر مي باشند. كما اينكه روش ها و ابزار نوين امكان اندازه گيري با دقت بالا را فراهم ساخته است.در كل مطالعه رفتار سازه با هر دو روش، توصيه مهندسين اين رشته و استانداردهاي بين المللي مي باشد. رفتارسنجي ميكروژئودزي مبتني بر طراحي و آناليز اوليه شبكه هاي ميكروژئودزي در خارج و روي سازه، ساخت نقاط، انجام و پردازش مشاهدات، سرشكني و محاسبه جايجايي ها و آناليز نتايج مي باشد.